Popularnost jedne pjesme ne mjeri se samo brojem prodanih nosača zvuka ili lajkova na Jutjubu nego i brojem snimljenih verzija. Ovo je priča o jednoj pjesmi koja je u roku od nekoliko mjeseci snimljena u tri verzije.
– Predigra pjesme “Crveni karanfili” odigrala se u Budvi. Upoznao sam Miću Radovanovića i orkestar “Mlade Sarajlije”, združili smo se i počeli da nastupamo zajedno. Mala nam je bila bašta hotela, pa smo se penjali i na krov. Iz Budve smo produžili u Sarajevo, pa sam i tamo počeo sam da pevam na krovu “Robne kuće” – priča legendarni Nikola Urošević Gedža, pjevač prve verzije “Crvenih karanfila”.
– Početkom 80-ih bio sam velika zvijezda u Sarajevu. Vodio se pravi rat za mene između diskografskih kuća “Diskoton” i “Sarajevo disk”. Upoznao sam i Nazifa Gljivu, tada nadolazećeg kompozitora, koji mi je na mom prvom albumu podario dva ubitačna hita “Slađana, zbogom” i “Crveni karanfili”. Taj moj prvi LP sam ipak objavio za “Sarajevo disk”) i prodao ga u 120.000 primjeraka.
Drugu i najslušaniju verziju pjesme “Crveni karanfili”, samo nekoliko mjeseci posle Gedže, snimio je Mladen Tomić uz ansambl Bore Višnjičkog za produkciju “Diskoton”.
– Pjesma “Crveni karanfili” je moj najveći hit, pjesma koja me prati i u prošlom i u ovom vijeku. Ima nešto i sjetno i mladalačko u toj pjesmi.
Treću verziju “Crvenih karanfila” snimio je krajem 1982. godine Sefadin Imeri uz potpuno drugačiju melodiju i aranžman Ace Stepića.
– Ispade da se moja verzija najmanje čula. Potpuno je drugačija od Gedžine i Mladenove, a drugačiji je i naziv moje verzije (“Sreo sam je u malom kafiću”). Stavili smo je kao prvu na albumu, snimili u jednom dahu zajedno sa ostalim pjesmama i objavili za “Jugodisk” – priča Sefadin Imeri.
