Ljubiša Pavković rođen je prije 76 godina u Beogradu. Otac Bogdan mu potječe iz Like, a majka Mira iz Makedonije. Bio je dvadeset osam godina na mjestu umjetničkog rukovoditelja Narodnog orkestra RTS. Sada je u mirovini, ali njegovi prsti ne miruju i dalje je ostao u svijetu muzike.
Dobitnik je mnogih značajnih nagrada, ali sa ponosom izdvaja onu iz 2000. godine. Tada je na takmičenju harmonikaša dobio specijalnu nagradu za izuzetno muziciranje – „Srebrni disk“, koji mu je uručio šef Katedre Ruske muzičke akademije Fridrih Lips. To praktično znači da je proglašen za najboljeg harmonikaša svijeta.
– U Narodni orkestar primljen sam još 1970. godine. Tada je to bio hram, san svakog mladog čovjeka, plafon i vrhunsko postignuće. To je bila škola narodne muzike na ovim prostorima. Posle pogibije velikog violiniste Radeta Jašarevića jedno vreme orkestar je vodio Boki Milošević, a posle sam ja nastavio istakao je Ljubiša za medije.
Takođe se prisjeća da je njegov prvi trajni snimak u radiju bio „Ljubišino kolo“.
– Da, iz filma „Uvenuće narcis beli“. Prvo sam sebi obezbjedio, odnosno namenio jedno kolo, pa onda familiji, pa deci jednog brata, pa drugog brata, onda su i moja djeca došla na svijet i na kraju su svi dobili „svoje ime i prezime“ u mojim kolima. Dakle, imamo: „Peđino kolo“, „Marijino“, „Mirjanino“, „Milanovo“, „Vladino“, „Boćino“…
Ne zaboravlja ni ono kolo koje je namijenio supruzi Zorici, ali nije joj bilo suđeno.
– Neko je rekao „ovo ti je mnogo medeno kolo“, i to je trajno ostalo „Medeno kolo“, a nikad „Zoričino“. U međuvremenu, ono je postalo broj jedan u Srbiji, i tako već 20 godina. I ono mi je najomiljenije ističe Pavković.
