Do prije desetak godina ulice u naselju Busije, u Zemunu, nosile su redne brojeve, prva, druga, šesta nova, dvadeseta. A onda su u ovom izbjegličkom naselju nastalom poslije Oluje ulice počele da se zovu po piscima, sveštenicima, slikarima, istoričarima, političarima.
Srbi iz Hrvatske žive i u Altini, Batajnici i Borči, gdje se danas nalazi Ulica Kninskog Kosova.
Nakon što su u avgustu ’95. prešli granicu Hrvatske, oni koji su tada bili u koloni najčešće nisu znali odgovor na jednostavno pitanje – kuda dalje? Neki su kasnije život nastavili u Kanadi, Americi, Australiji. Neki su nastavili da žive u Republici Srpskoj, mnogi su došli u Srbiju. Trideset kilometara od Trga Republike u Beogradu, na goloj ledini 1997. godine, nastalo je novo naselje Busije – Krajina na kraju grada, kako je ovo mjesto opisao novinar Mirko Rudić, koji je i sam stigao u Srbiju 1995.
Nedugo nakon što je naselje nastalo, u njega se doselio Jovan Vučenović. Na stolu drži kapu, kuburu i kamen iz sela Poljane kod Knina.
“Jedini ostaci moje imovine, gdje su mi živjeli prađedovi od 1395. godine od kad postoji manastir Dragović. Nekad je bilo naših preko 2.000 stanovnika, danas imate u četiri kuće pet Srba”, kaže Vučenović za medije.
Naselje Busije je među rijetkim u Srbiji koje zna tačan datum svog nastanka. Busije su rođene 23. januara 1997. godine, kada je u Zemunskim novinama objavljen konkurs za dodjelu, odnosno kupovinu placeva. Mogle su da ih kupe samo izbjeglice, najviše iz Hrvatske, ali i iz Bosne, kasnije i sa Kosova. Prve prijave Opštini Zemun predate su 27. januara 1997. Tako je ova sremska poljana između Urginovaca i Batajnice počela da postaje naselje, naselje koje je niklo bukvalno na ledini.
Mještani se prisjećaju da su jedni drugima pomagali oko gradnje kuća. Donacijama iz Norveške izgrađena je elektromreža, javna rasvjeta zasijala je 2004, sljedeće godine uvedena je autobuska linija. Zatim je izgrađena crkva Svetih Ćirila i Metodija. Onda su na red došli nazivi ulica.
Od 2008. godine ulica Nova 29. u Busijama nosi ime po pjesniku Mirku Koroliji. Rođen u Kistanjama 1886. godine, na kulturnoj sceni Zagreba, a kasnije i nove države, postaje poznat krajem 19. i početkom 20. vijeka.
Ugled Mirka Korolije u svojoj sredini, u Dalmaciji u Hrvastkoj u vreme stvaranja nove države bio je očito veliki, čim je njegovom dramom “Zidanje Skadra” otvoreno Narodno kazalište u Zagrebu. “Zidanjem Skadara” je zapravo simbolizovana ili alegorizovana nova država, i povjerenje u budućnost te države. Mnogi su se prevarili, pa i Mirko Korolija.
Pored Mirka Korolije nalazi se ulica Jovana Monasterlije. Od vremena Vojne krajine Srbi su služili kao graničari u ratu protiv Turaka. Poslije Velike seobe Srba 1690. u Habzburšku monarhiju, Jovan Monasterlija, imenovan je od strane cara Leopolda za podvojvodu i kasnije dobija zapovedništvo nad Petrovaradinskom tvrđavom.
“Srbi su se, šireći se, migrirajući po celom Balkanskom poluostrvu, našli u sukobu između dva velika svijeta, i na zapadu Srbima je dodjeljena uloga branilaca evropske civilizacije. Ratujući protiv Turaka u kolektvnoj svijesti je stvoren lik junaka, koji oličava krajiške Srbe, u taj profil uklapa se Jovan Monasterlija”, kaže istoričarka Sofija Božić.
Popis Srba maršala u Austrougarskoj vojsci bio bi cela knjiga, ali i to je dio istorije Srba prečana. U Busijama ulicu ima najpoznatiji od njih, Svetozar Borojević od Bojne, feldmaršal austrougarske vojske, ugarski plemić sa dodatkom “od Bojne”.
Ova sredina pomirila je nešto što mnoge sredine u Srbiji nisu. Najpoznatije partizansko ime sa Korduna Stanka Opačića Ćanicu i jedno od najpoznatijih imena poslijeratno emigracije Adama Pribićevića. Njih dvojicu u Busijama dijeli samo jedna ulica.
Stanko Opačić bio je “narodni tribun” i jedna od najpopularnijih ličnosti Narodnooslobodilačkog pokreta na Kordunu i Baniji. Bio je član Glavnog štaba Hrvatske, svjedok svih odluka Avnoja i Zavnoha, a poslije rata funkcioner.
Naselje Busije je kompletno izbjegličko naselje. Ali nije jedino. Osim njega, Srbi iz Hrvatske naselili su se u Zemun, u naselje Altina. U naselju živi više od 30.000 ljudi, a po nekim procjenama čak 70 odsto čine ljudi koji su došli poslije ’95. Također, jedan deo ljudi živi u Borči, a od 2008. jedna ulica u naselju Mali Zbeg nosi naziv Ulica Kninskog Kosova.
Poslije Kosovskog boja i pada Srpske Despotovine, i među Srbima u Dalmaciji ostalo je sjećanje na tu državu i na tu bitku.
“Taj toponim se javlja u drugoj polovini 12. vijeka, ali se vezuje tek za period 16. vijeka kada se Turska proširila na prostor sjeverne Dalmacije, gdje su Srbi počeli da se doseljavaju iz Bosne i sa Kosova, i taj prostor ih je podsjećao na prostor odakle su oni došli i oni su za to dali taj naziv Kosovo”, objašnjava Sofija Božić.
Sa Kosovom i kosovskim mitom na zanimljiv način povezana je još jedna ličnost. Ulica u naselju Altina
Ima još prostora u naselju Busije, jer neke ulice još imaju nazive prvi, drugi, treći dio jedne iste ulice. Možda će uskoro postojati Ulica žrtava kordunaškog procesa, ulica Ljubana Jednaka, Jovana Radulovića, autora dijela Golubnjača i Braća po materi.
Danas na ulazu u Busije stoji spomenik koji se zove Otvorena knjiga. Neki od ljudi koji su te ’95. došli, kažu da bi bilo lijepo da postoji barem spomen soba u kojoj bi bila sva imena i fotografije žrtava Oluje.
Ne mogu ni cijele Busije, Plavi horizonti, Altina ili Mali Zbeg da zbrinu sve ličnosti važne da bi se razumjela istorija Srba iz Hrvatske. Te 1995. Srbi iz Hrvatske donijeli su i ličnosti koje su želeli da zadrže u kolektivnom pamćenju, da ih naredne generacije ne bi zaboravile.
