Ljudi su odvajkada sujevjerni, a Izraz “kucni o drvo da ne čuje zlo” popularan je u mnogim kulturama širom svijeta. Ova fraza ima zanimljivo i raznoliko porijeklo, koje seže u drevne običaje i vjerovanja naših baka.
Drevni paganski običaji: Jedno od najranijih porijekla ovog sujevjerja može se pronaći u poganskim običajima. Stari narodi su vjerovali da su duhovi i božanstva prisutni u prirodi, posebno u drveću.
Kucajući o drvo, ljudi su tražili zaštitu ili blagoslov od ovih, naješće zlih duhova ili božanstava. Ovo bi se moglo smatrati načinom komunikacije s duhovnim svijetom.
Prema pisanju “Brewer’s Dictionary of Phrase and Fable” iz 1870. godine, “tradicionalno, određena stabla, kao što su hrast, jasen, lješnik, glog i vrba, imala su sveto značenje i stoga zaštitne moći.“
Svako ko je od njih tražio nešto – morao je da dodirne koru drveta da bi stupio u kontakt sa njima a ako se želja ispuni, morao je da dođe ponovo di na isti način da se zahvali božanstvu.
Hrišćanstvo i drevna Evropa: U srednjovekovnoj Europi, posebno sa širenjem hrišćanstva, neki običaji su se preoblikovali. Postojalo je vjerovanje da drvo ima posebno značenje zbog povezanosti sa drvetom krsta na kojem je Isus Hristos razapet. Kucajući o drvo, vjernici su tražili Božju zaštitu ili pomoć.
Folklor i narodna vjerovanja: Ovaj izraz se takođe razvijao kroz različite folklorne i narodne tradicije. U mnogim kulturama, kucajući o drvo se smatralo načinom da se “odagna zlo” ili da se spreči da se loša sreća ili loše vijesti ne obistine.
